Bollywood z wyższej półki, czyli z pewnymi ambicjami. Ten film, choć ma w sobie coś z typowej opowieści hinduskiej fabryki snów, jest jednak pozycją bardziej ambitną. Chce być eposem ku chwale wielkiego bohatera. I jako taki sprawdza się całkiem nieźle, choć zbytnio trzyma się standardów. Nie chwyta przez to za serce, a jedynie wzbudza średnie zainteresowanie. Początkowo zdawało się, że film ma większe ambicje, że chce pokazać Indie u zmierzchu potęgi Kompanii Wschodnioindyjskiej. Mamy więcej sporo wątków pobocznych, jak Emily, mamka, korupcja w Kompanii. Każdy z tych wątków jest zaczęty, lecz nie skończony. Bohaterowie pojawiają się, by potem zniknąć. Sprawia to wrażenie, jakby twórcy po prostu zapomnieli, że opowiadali inne historie. Wszystko wyjaśnia się, kiedy zajrzymy w sceny usunięte. Otóż twórcy nie zapomnieli, wszystko jest, lecz po prostu odrzucili. Jest to dla mnie decyzja niezrozumiała. Część rzeczy rzeczywiście w filmie nie musiała się znaleźć, lecz pozostawienie wątku Emili w powietrzu było całkowitym bezsensem. To już lepiej było tej postaci w ogóle nie wprowadzać. A wystarczyło pozostawić scenę, kiedy Emily odkrywa Jwalę i wszystko miałoby ręce i nogi.
Film przerósł twórców, a decyzje montażowe są dla mnie co najmniej kontrowersyjne.
Można obejrzeć, lecz bez przesady.